در طی فرآیند آموزش، آنچه که همواره توجه اندیشمندان حوزة آموزش را به خود جلب کرده است، لزوم توجه به آسیب شناسی و تحلیل محتوای کتاب‌های درسی می‌باشد. درس تاریخ ‌ادبیات ایران یکی از مهم‌ترین دروس رشتة زبان و ادبیات فارسی به شمار می‌آید. این درس که در مقطع کارشناسی رشتۀ زبان و ادبیات فارسی، 8 واحد اصلی را به خود اختصاص داده است، با استفاده از کتاب‌های متعددی تدریس می‌شود. در پژوهش حاضر، به بررسی رضایت‌مندی دانشجویان رشتة زبان و ادبیات فارسی از کتاب‌های تاریخ ادبیات ایران پرداخته شده است. بدین منظور، با 40 نفر از دانشجویان رشتة زبان و ادبیات فارسی در مقاطع کارشناسی، کارشناسی ارشد و دکتری در دانشگاه فردوسی مشهد که واحد درسی تاریخ ادبیات را گذرانده بودند، مصاحبه‌ای نیمه‌ساختار یافته انجام شد. در این مصاحبه از دانشجویان خواسته شد نقاط قوت و ضعف کتاب‌های تاریخ ادبیات صفا و تاریخ ادبیات زرقانی که به عنوان منابع اصلی در دانشگاه فردوسی تدریس می‎شد و دانشجویان این دو کتاب را خوانده‌ بودند، بیان کنند. پس از بررسی پاسخ‌های مصاحبه شوندگان مشخص شد که به نظر می‌رسد عمده میزان نارضایتی دانشجویان از کتاب‌های تاریخ ادبیات صفا و تاریخ ادبیات زرقانی ، عدم جذابیت،‌ حجم زیاد مطالب و حافطه‌محور بودن محتوا و عدم استفاده از تکنیک‌های آموزشی همچون درج تصاویر در جهت افزایش میزان جذابیت و یادگیری بهتر مطالب کتاب برای مخاطبان می‎باشد. بر همین اساس، می‌توان گفت که کتاب‌های تاریخ ادبیات نیاز به بازنگری در جهت ارتقای بهتر کیفیت محتوای آموزشی داشته‌ است.

کلمات کلیدی