اطلاع از میزان تحمل به تنش یخ‌زدگی در چاودار وحشی و جودره، به­عنوان مهم‌ترین علف‌های هرز مزارع گندم، می‌تواند زمینه‌ساز پیش‌بینی پراکنش جغرافیایی و برنامه‌ریزی‌های مدیریتی آن­ها باشد. به­همین منظور، آزمایشی در دانشکده کشاورزی دانشگاه فردوسی مشهد در پاییز سال 1396 انجام شد. دو ژنوتیپ گندم (رقم پیشگام و توده بومی قزل­خوشه) و دو علف هرز (جودره و چاودار وحشی) تا مرحله دو تا چهار برگی حقیقی تحت شرایط طبیعی رشد و سپس در معرض گستره دمایی 4+ تا 20- درجه سلسیوس (4+ درجه به­‌عنوان شاهد و صفر، 4- ، 8- ، 12- ، 16- و 20- درجه سلسیوس به­عنوان دماهای یخ­زدگی) قرار گرفتند. نتایج نشان داد که کاهش دما از 8- به 12- درجه سلسیوس، منجر به کاهش 36 درصدی بقای جودره شد، در حالی­که بقای گندم (رقم پیشگام و توده قزل­خوشه) و چاودار وحشی تا دمای 12- درجه سلسیوس، 100 درصد بود. بیش‌ترین دمای کاهنده 50 درصد از بقا (°C 8/12- =LT50su) و همچنین بیش­ترین دمای کاهنده 50 درصد از سطح برگ (°C 2/11- =RLAT50) به علف هرز جودره تعلق داشت. در بین گونه‌های گیاهی مورد مطالعه، گندم توده قزل­خوشه و چاودار وحشی به­ترتیب با 8/11- و 6/11- درجه سلسیوس، کم­ترین دمای کاهنده 50 درصد از وزن خشک اندام هوایی (RSDWT50)را داشتند، در حالی­که جودره با1/8- درجه سلسیوس، بیش‌ترین میزان RSDWT50را دارا بود. بیش‌ترین و کم­ترین عدد کلروفیل­متر در بین گیاهان زنده، به­ترتیب در دماهای 4+ و 12- درجه سلسیوس مشاهده شد و چاودار وحشی با 5/19 واحد اسپد و جودره با 3/10 واحد اسپد به­ترتیب بیش­ترین و کم­ترین عدد کلروفیل­متر را نشان دادند. نتایج این تحقیق نشان داد که تحمل بالای چاودار وحشی به تنش یخ‌زدگی، احتمالاً یکی از دلایل اصلی حضور وسیع آن در مزارع گندم زمستانه است. بنابراین، پیش‌بینی پراکنش و تهاجم احتمالی و در نتیجه اقدامات مناسب برای مدیریت این علف هرز در مناطقی با اقلیم سرد، ضروری است.

Keywords