درمان هستی گرا یکی از روش های نوین در عرصۀ روان درمانی است که در راستای شناسایی و حل دغدغه-های واپسینِ انسانی شکل گرفته است. اروین یالوم و ویکتور فرانکل دو تن از بلندنامانِ این عرصه اند که توانسته اند با پژوهش ها و دستاوردهای شایانی، مرز های این شاخۀ نوپا در روان درمانی را گسترش بخشند. اما میان این دو روان درمان گر اختلاف نظر وجود دارد: یالوم بر این باور است که بر اساس نگرش اگزیستانسیال، می باید معنا را در زندگی آفرید. در مقابل،فرانکل که پایه گذار روش معنادرمانیو «تحلیل وجودی»است، با دینی انگاشتن نهاد همۀ انسان ها، معتقد است که معنای زندگی از جنس یافتن است نه آفریدن و نهاهداء و بخشیدن؛ با این وصف که این معنا یا «لحظه ای» و وابسته به شخص است، و یا «کلی» که ابرمعنا و معنای غایی دانسته می شود. در این جُستار تلاش گردیده تا ضمن بررسی دیدگاه های این دو روان درمان گر، نقاط قوت و ضعف هر کدام مشخص گردد.بر این اساس، یالوم اگرچه دین و سنّت را منبع مناسبی برای معنامندی زندگی می داند، اما به هیچ روی آن را در مبنای نظریۀ خود دخالت نداده است. اما فرانکل با توجه به اهمیت نهاد دین و خدا در زندگی بشر، گرایش معنوی و فرامادی خود را با ارائۀ نظریۀ ابرمعناو امکان وجود جهانی فراتر از طبیعت روشن نموده است. پس از این مرحله نویسندگان بدین نتیجه دست یافتند که اگرچه دو دیدگاه «خلق و کشف معنا»در ظاهر تفاوت دارند، اما تهافت ندارند؛ بلکه امکان هم افزایی و اتخاذ رویکرد مکمّلی نسبت به یکدیگر را دارا هستند.

کلمات کلیدی