در جامعۀ امروزی به واسطۀ شرایط خاص و تغییرات شدید و مکرر، جوامع با بحران ها و شرایطی از عدم اطمینان مواجه می شوند؛ شرایطی که عدم توجه جهت مقابله با آن بخش های مختلف جامعه را مورد تهدید قرار می دهد که از جمله آن می توان به کنش های اقتصادی مردم و خانوارها اشاره نمود. با این حال وجود خصیصۀ تاب آوری در جامعه و داشتن جامعه ای تاب آور به شدت از اثرگذاری های منفی بحران ها می کاهد. با توجه به همین مسئله تحقیق حاضر به دنبال بررسی شرایط تاب آوری جامعۀ ایران و تاثیر آن بر نوع کنش های اقتصادی خانوار می باشد. پژوهش حاضر به روش پیمایشی و با استفاده از ابزار پرسشنامه با حجم نمونۀ 427 نفر در بین سرپرستان خانوار مشهدی (بالای 18 سال) در سال 1400 انجام گرفته و از روش نمونه گیری طبقه ای تصادفی استفاده و برای تجزیه و تحلیل داده ها نیز از نرم افزارهای SPSS و Smart PLS استفاده شده است. نتایج تحقیق نشان داد که اکثریت کنش های اقتصادی در بین سرپرستان خانوار از نوع کنش های اقتصادیِ مقاومتی بوده است. میانگین این کنش ها در بین افراد مورد مطالعه برابر با 02/42 درصد بوده است که از میانگین دو راهبردِ کنشیِ دیگر یعنی راهبرد بازیابی و راهبرد خلاقیت بیشتر می باشد. نتایج بیانگر این بود که کنش های مقاومتی بیشتر توسط طبقات پایین، کنش های بازیابی بیشتر توسط طبقات متوسط و کنش های خلاق بیشتر توسط طبقات بالا مورد استفاده قرار می گیرند. نتایج مربوط به مدل معادلات ساختاری نیز نشان داد که تاب آوری فردی (ضریب بتا = 436/0-) بیشترین تاثیرگذاری را به صورت معکوس بر کنش های مقاومتی داشته است. نتایج همچنین نشان داد که جامعۀ مورد بررسی به لحاظ وضعیت تاب آوری شرایط مساعدی ندارد. تاب آوری در سطح فردی دارای میانگین 44/59 درصد، در سطح اجتماعی دارای میانگین 61/51 درصد و در سطح اقتصادی نیز میانگین 30/26 درصد را نشان داده است.

کلمات کلیدی