ژان-رُنه لَدمیرَل یکی از نظریه‌پردازان شناخته‌شده و تأثیرگذار در حوزۀ ترجمه‌شناسی است که با خلق دو مفهوم «مبدأ‌گرا» و «مقصد‌گرا»‌ شهرتی جهانی برای خود رقم زده است. اما علی‌رغم این نام‌آشنایی و شهرت، باید یادآور شد که وجهی مهم از شخصیت او مغفول مانده است. این وجه در رابطۀ او با زبان تعریف می‌شود که نمودش را در خلق آنی گزین‌گویه‌‌های بی‌شمار او می‌توان یافت. پژوهش حاضر با تکیه بر روش استدلالی-استنتاجی به بررسی این وجه پرداخته تا از رهگذر این بررسی، بر مبنای «منطق»، «فرم‌« و «محتوای» این گزین‌گویه‌ها تصویری روشن‌تر و عمیق‌تر از این نظریه‌پرداز به خواننده ارایه دهد. نتایج این پژوهش حاکی از آن است که گزین‌گویه‌های لَدمیرَل محصول یک نگاه قدرتمند فلسفی است که بر پایۀ منطق عقلانیّت، زمان را کوتاه و زبان را امری نامقدّس می‌پندارد. این گزین‌گویه‌ها بی‌آن‌که در پی تحمیل عقیدۀ گویندۀ خود باشند، به لحاظ فرم، در اشکال مختلفِ سؤالی، موزون و مسجّع، بی‌پرده‌ و صریح و طنزآلود آشکار می‌شوند و از لحاظ محتوی نیز ناظر بر چیستی زبان، تجربه در ترجمۀ آثار فلسفی، توصیه‌های آموزشی، اندیشه‌های فلسفی، لاینحل بودن مسئلۀ مرگ، استیصال در برابر پیچیدگی هستی می‌باشند.

کلمات کلیدی