شواهد روزافزون نشان می‌دهد که ایجاد و حفظ روابط با طبیعت برای رفاه انسان مهم است. بشریت به گونه‌ای عمدتاً شهری تبدیل شده است که باعث شده مردم بیشتر وقت خود را در داخل خانه بگذرانند. یکی از دغدغه‌های مهم دوران معاصر، گسست از طبیعت و نظام‌های طبیعی در جریان زیست روزمره‌ی انسان شهرنشین است. فضاهای معماری و شهری، می‌بایست عرصه‌ای بی‌بدیل برای تماس بی‌واسطه با دنیای طبیعی باشند و مجموعه‌ای از عوامل و فرآیندهای طبیعی را دربرمی‌گیرد؛ اما متاسفانه دنیای کنونی، به علت دوری از اکوسیستم و فرآیندهای طبیعی، پیامدهایی جز مشکلات متعدد زیست‌محیطی، فضای شهری بی‌روح و حضور معماری‌هایی که با نیازهای طبیعی انسان هیچ انطباقی ندارند را برای انسان‌ها درپی داشته است. بنابراین مهم است که استراتژی‌هایی برای آوردن عمدی جنبه‌های طبیعت به فضاهای شهری بررسی شود. یکی از فضاهای حائز اهمیت معماری در شهرها، پل-فضاهای شهری هستند که می‌توانند پاسخگوی نیازهای فیزیکی مردم بوده و گسست انسان از طبیعت و نظام‌های طبیعی را در شهر‌ها بر طرف کند. روانشناسان محیط واژه بیوفیلیا را برای حس طبیعت دوستی به کار می‌برند. بدین معنا که انسان به طور وراثتی و از لحاظ بیولوژیکی وابسته به طبیعت است و توجه و یا عدم توجه به این حس طبیعی احساسات مثبت و منفی را در انسان‌ها ایجاد می‌کند. طرحی که به درک ارتباط ذاتی افراد با دنیای زنده پاسخ می دهد، طراحی بیوفیلیک نامیده می‌شود. در این پژوهش در راستای دستیابی به راهبردهای بیوفیلیک در طراحی پل فضاهای شهری، با استفاده از روش استدلال منطقی، ابتدا به بیان تعریف، نظریه‌ها و اصول طراحی بیوفیلیک پرداخته می‌شود و سپس از طریق روش پژوهش موردی، راهبردهای بیوفیلیک در طراحی پل فضاهای شهری، در سه دسته طبیعت در فضا، قیاس‌های طبیعی و طبیعت فضا مورد بررسی قرار می‌گیرد.

کلمات کلیدی