هدف : هدف اصلی این پژوهش ارائه سناریوهایی برای افزایش میزان انتشار مقالات علمی جی. سی. آر. اعضاء هیأت علمی دانشگاه فردوسی مشهد جهت برنامه ریزی و سیاستگذاری بهتر برای آینده است. روش شناسی: این پژوهش از نوع کاربردی و با رویکرد ترکیبی- اکتشافی است. در قسمت کیفی از روش دلفی استفاده گردیده و در بخش کمی از روش دینامیک سیستم برای مدلسازی و تحلیل بازخوردهای مدل استفاده شده است. جامعه مورد مطالعه در این پژوهش کلیه اعضاء هیأت علمی دانشگاه فردوسی مشهد هستند. یافته‌ها: یافته‌های پژوهش بر اساس بازخورد سیستم نسبت به رفتار هر متغیر نشان می‌دهد در پنج متغیر مورد مطالعه در سال 2030 مجموع سرانه مقالات هر عضو هیأت علمی با افزایش متغیر جذب دانشجوی دکتری، 62.36 مقاله، متغیر جذب دانشجوی کارشناسی ارشد 2.31 مقاله، متغیر طرح پژوهشی 37.31 مقاله، متغیر فرصت مطالعاتی 77.31 مقاله و متغیر مطالعات مستقل 16.31 مقاله خواهد بود. نتیجه‌گیری: نتایج به دست آمده در این پژوهش نشان داد که اگر دانشگاه فردوسی مشهد بخواهد برای افزایش تعداد مقالات جی. سی. آر. اعضاء هیأت علمی خود برنامه‌ریزی نماید، بهترین سناریو جذب دانشجوی دکتری و پس از آن سرمایه گذاری در بخش فرصت های مطالعاتی و طرح های پژوهشی خواهد بود.

کلمات کلیدی