توسعه معیشت مردمان روستایی و عشایری در گرو پایداری نظام‌های بهره‌برداری از سرزمین است. زندگی روستاییان و عشایر، بدون وجود و تداوم حیات اکوسیستم های طبیعی امکان‌پذیر نیست. زیرا درآمد و چندگونگی معیشت آنها و حتی چگونگی زندگی مردم یک کشور، وابسته به اکوسیستم های طبیعی است. در همین راستا، عدم شناخت همه جانبه اکوسیستم‌های طبیعی و عدم توجه کافی به مسائل محیط‌زیستی و امور منابع طبیعی عرصه‌های روستایی و عشایری، موجب افزایش ناپایداری این مناطق شده است. در این بین، زنان، حتی ممکن است آسیب بیشتری ببینند. احیاء اکوسیستم، کلیدواژه حل بسیاری از مسائل و روابط بین زنان روستایی و عشایری با سیستم های طبیعی است. هدف از برنامه‌ریزی در زمینه احیاء اکوسیستم در محیط‌های طبیعی، بازسازی و ترمیم ساختارهای طبیعی تخریب شده و یا درحال تخریب، برای رسیدن به یک منفعت همگانی و عدالت درون نسلی و بین‌نسلی بوده و نیز مقابله با آشفتگی های فضایی- اکولوژیکی است. این مقاله با ارائه یک مدل مفهومی هم‌افزایی، به زمینه شناسایی و ارزش‌گذاری خدمات اکوسیستمی، توانمندسازی زنان با تعاملات بوم‌محوری، استراتژی‌های سیاست برای یکپارچه‌سازی بازسازی و توسعه، و چالش‌ها و فرصت‌ها پرداخته که بیانگر نیاز به رویکردهای کل‌نگرانه در همگرایی احیاء اکوسیستم و توسعه معیشت بویژه زنان روستایی و عشایری است.

کلمات کلیدی