میزان تمایل به حضور در کلاس، یکی از عوامل مهمّی است که موفقیّت تحصیلی دانش‌آموزان را پیش‌بینی می‌کند. عوامل زیادی در افزایش یا کاهش میل دانش‌آموزان به حضور در کلاس مؤثّر هستند که پیش‌بینی می‌شود یکی از این عوامل کلیدی، دغدغه‌مندی معلّمان نسبت به دانش‌آموزان باشد. در راستای بررسی این ارتباط، در پژوهش کیفی حاضر، مصاحبۀ نیمه‌ساختاریافته‌ای با 235 دانش‌آموز دختر و پسر مشغول به تحصیل در دورۀ متوسطۀ اوّل مدارس ایران (سال تحصیلی 1402-1403) انجام شد. نتایج نشان داد که دانش‌آموزان افزایش انگیزش برای حضور در کلاس (38 % )، علاقه‌مندی به کلاس (25 %)، افزایش فعّالیّت در کلاس (20%) و افزایش نشاط در کلاس (17%) را نتیجۀ توجّه معلّم و دغدغه‌مندی او نسبت به آن‌ها عنوان کردند و در مجموع 96% دانش‌آموزان اظهار داشتند توجّه و دغدغه‌مندی معلّم باعث افزایش تمایل آن‌ها به حضور در کلاس می‌شود. هم‌چنین آن‌ها دلایل دیگری هم‌چون خوب بودن روش تدریس معلّم (43%)، به‌روز بودن اطّلاعات معلّم (%34)، دوستانه بودن فضای کلاس فارسی (12%) و سخت بودن درس فارسی (11%)، را از عوامل دیگر تمایل به حضورشان در کلاس برشمردند. بنابراین معلّمان فارسی با توجّه بیشتر به مؤلّفۀ دغدغه‌مندی در تدریس می‌توانند کلاس را برای دانش‌آموزان به مکانی ایمن تبدیل کنند که با توجّه به اهمیّت پررنگ حضور در کلاس در امر آموزش، این دو مؤلّفه در کنار هم به موفقیّت تحصیلی دانش‌آموزان منجر می‌شود.

کلمات کلیدی