محیط های خشک و نیمه خشک دارای زیست بوم هایی سخت، شکست ناپذیر و مقاوم هستند. به همان اندازه که این زیست بوم ها با سخت ترین شرایط سازگار می‌باشند، به احیای زیستی پوشش گیاهی بومی برای حفظ چشم انداز طبیعی، کنترل فرسایش های بادی و آبی، حفظ تنوع زیستی، حفظ گونه های نادر و در معرض نابودی، بازسازی زیستگاه گونه های حساس، کاهش شوری، بهبود خاک و ایجاد زیستگاهی امن برای حیات وحش منحصر به فرد خود نیازمندند. از طرفی شکل گیری این مجموعه ارزشمند موجب ارتقاء و توسعه شرایط اجتماعی، اقتصادی و فرهنگی مردم بومی و وابسته به زیست بوم بیابانی خواهد شد. از آنجاییکه اکثر اکوسیستم های طبیعی در معرض مخاطرات طبیعی و دخالت های انسانی قرار داشته و بعضا رو به تحلیل و نابودی هستند، احیای طبیعی پوشش گیاهی از طریق بذرپاشی طبیعی معمولا دشوار و در مواردی غیرممکن است و ترمیم مبتنی بر دانه (بذر بومی) اغلب به علت طیف وسیعی از مسائل زیستی، موفقیت ضعیفی را تجربه می کند. احیاء زیست بوم های بیابانی از طریق فناوری های تقویت بذر نه تنها یک علم چند بعدی است بلکه موجب ایجاد ارتباطات میان رشته ای قوی نیز می شود. در نهایت هدف این مطالعه توجه به بومی سازی علم مدرن (پوشش دار کردن بذر بومی) جهت احیاء بر پایه آموزه های طبیعت در تمامی زیست بوم ها بویژه زیست بوم بیابانی است. همچنین، این ایده می تواند پیش زمینه فکری جدیدی برای استفاده از مدل های پیش بینی روند گسترش بیابان زایی توسط هوش مصنوعی ایجاد نماید تا در آینده ای نه چندان دور، اثربخشی فناوری های تقویت بذر در بهبود خاک، رشد گیاه و احیاء مناطق بیابانی قابل سنجش باشد.

کلمات کلیدی