پس از بازگشت دوباره طالبان به قدرت در افغانستان، نقاط ضعف و قوت حکومت پیشین در سال های ۲۰۰۱ تا ۲۰۲۱ بیش از پیش مورد توجه قرار گرفته است. یکی از نکته های قابل توجه در مورد سیاست خارجی افغانستان در دوره قبل، امنیتی شدن آن است. در این مقاله تلاش می شود امنیتی شدن سیاست خارجی افغانستان در دوره یادشده مورد بررسی قرار گیرد و نقش ورشکستگی دولت کابل در این وضعیت سنجیده شود. بنابراین، پرسش اصلی این است که ورشکستگی دولت چه نقشی در امنیتی شدن سیاست خارجی افغانستان در سالهای ۲۰۰۱ تا ۲۰۲۱ داشته است؟ در پاسخ، این فرضیه مطرح می شود که ناامنی، بی ثباتی سیاسی و ناکارآمدی اقتصادی موجب امنیتی شدنِ سیاست خارجی افغانستان در دورۀ ۲۰۰۱ تا ۲۰۲۱ شده است. برای آزمون این فرضیه، از تلفیق مفهوم «شبه دولت » رابرت جکسون و نظریۀ امنیتی شدن مکتب کپنهاگ به عنوان چارچوب نظری استفاده خواهد شد. روشِ پژوهش در این مقاله، روش کیفی و مبتنی بر تحلیل متون موجود در مورد کیفیت سیاست گذاری خارجی افغانستان است. یافته های این پژوهش نشان می دهد که ورشکستگی دولت و به دنبال آن تهدید نظام جمهوری در افغانستان، دولت مردان افغان را به پیگیری رویکرد امنیتی در سیاست خارجی این کشور برای حفظ دولت و بقای نظام وامی داشت . این رویکرد حدود بیست سال بر سیاست خارجی افغانستان حاکم بود و کمک های سیاسی، نظامی و مالیِ فراوانی را از سوی جامعۀ بین المللی به ویژه آمریکا به همراه داشت. با این حال، نتایج آن پایدار نبوده و به دلایل مختلف نظام جمهوری اسلامی افغانستان سقوط کرد و جای خود را به امارت اسلامی داد.

کلمات کلیدی