امروزه، با گسترش فعالیت‌های انسانی (تکتوژنیک)، شدت تخریب سرزمین در مناطق خشک افزایش یافته است. از این میان، اندیشه علمی مبتنی بر طبیعت یا همان دانش بومی، توانسته است شکل های متنوعی از سازگاری و احیاء را نمایان سازد. نقش دانش بومی در احیاء اکوسیستم‌های تخریب شده، موجب شده است که معیشت و زیست جمعی در همه ابعاد اجتماعی- فرهنگی، اقتصادی، سیاسی و محیطی شکل گیرد. بطوریکه، ضرورت آگاهی از شناخت تجربه و دانش کهن مردمان بومی که یکی از ارزشمندترین سرمایه های اجتماعی هرجامعه محسوب می شود، مقدمه ای برای دست یابی به اهداف 17 گانه توسعه پایدار و نیز تضمین بقاء و زنده مانی جمعیت های وابسته به خاستگاه این دانش است. روش‌های مبتنی بر دانش بومی در پروژه های احیایی، می تواند شکست را به موفقیت و آشفتگی محیطی را به امنیت و آرامش برای تمامی زیستمندان این مناطق تبدیل نماید. نتایج این مطالعه می تواند شکل دهنده و تسهیل کننده ارتباطات گروهی میان علم مدرن و سنت باشد.

کلمات کلیدی