این پژوهش به مقایسه انتقال ایمنی مادری در بره‌های نژاد لاکُن پس از تغذیه آغوز به دو روش متفاوت، یعنی لوله‌گذاری مری و تغذیه با سرپستانک، پرداخته است. تعداد 200 بره لاکُن به‌طور تصادفی به دو گروه تقسیم شدند و هر گروه به صورت یکسان آغوز دریافت کردند. نتایج نشان داد که هر دو روش در انتقال ایمنی مادری تأثیر مشابهی داشتند و تفاوت معنی‌داری بین آنها مشاهده نشد .(P > 0.05) با این حال، لوله‌گذاری مری نسبت به تغذیه با سرپستانک مزایایی از جمله راندمان بالاتر و سرعت بیشتر در دوره‌های اوج زایش داشت و توانست زمان انتظار برای تغذیه آغوز را به‌طور چشمگیری کاهش دهد. این روش همچنین تضمین کرد که هر بره میزان کافی و دقیقی از آغوز دریافت می‌کند که برای ایمنی اولیه و سلامت کلی آن‌ها ضروری است. در مقابل، تغذیه با سرپستانک برای برخی بره‌هایی که فاقد رفلکس مکیدن بودند، چالش‌هایی ایجاد کرد که می‌توانست به مشکلاتی مانند پنومونی استنشاقی منجر شود. این یافته‌ها نشان می‌دهند که اگرچه هر دو روش در انتقال ایمنی مادری مؤثر هستند، اما لوله‌گذاری مری از نظر کارایی و اطمینان در دریافت کافی آغوز مزایای بیشتری دارد و به‌ویژه در دوره‌های پرتراکم در دامداری می‌تواند روش برتری باشد. این مطالعه بر اهمیت بهینه‌سازی روش‌های تغذیه آغوز برای ارتقای سلامت بره‌ها و بهبود بهره‌وری دامداری تأکید دارد.

کلمات کلیدی