مقاله به تحلیل تأثیر پارادایم‌های مختلف فلسفه سیاسی بر حکمرانی دانشگاه می‌پردازد. شش پارادایم اصلی در فلسفه سیاسی مورد بررسی قرار گرفته‌اند که شامل پارادایم‌های کلاسیک، مدرن و ملی، لیبرال، عصر اطلاعات، انتقادی و حکمت خراسان هستند. هر یک از این پارادایم‌ها با توجه به پیش‌فرض‌های معرفت‌شناختی، انسان‌شناختی و سیاسی خود، تأثیرات متفاوتی بر ساختار و عملکرد دانشگاه‌ها دارند. در پارادایم کلاسیک، دانشگاه فضیلت‌محور و تربیت‌محور است و بر اساس فلسفه و اخلاق‌مداری حکمرانی می‌شود. در پارادایم مدرن و ملی، دانشگاه‌ها به مراکز تولید نیروی انسانی برای دولت ملت تبدیل می‌شوند و بر توسعه ملی تمرکز دارند. فلسفه سیاسی لیبرال دانشگاه‌ها را به سمت استقلال از دولت و ارتباط با بازار و صنعت هدایت می‌کند. در عصر اطلاعات، دانشگاه‌ها به نهادی شبکه‌ای و جهانی تبدیل می‌شوند که تحت تأثیر تحولات دیجیتال و جهانی‌شدن قرار دارند. در پارادایم انتقادی، دانشگاه‌ها مسئولیت تغییرات اجتماعی را بر عهده دارند و بر عدالت اجتماعی تأکید دارند. نهایتاً، در پارادایم حکمت خراسان، دانشگاه‌ها به عنوان نهادهایی متعهد به فضیلت و اخلاق اسلامی-ایرانی عمل می‌کنند. مقاله سعی دارد با تحلیل دقیق این پارادایم‌ها، نقش دانشگاه‌ها را در حکمرانی سیاسی و اجتماعی بررسی کرده و مدل‌های نوین حکمرانی دانشگاهی را پیشنهاد دهد. پژوهش می‌تواند به طراحی استراتژی‌های حکمرانی مناسب برای دانشگاه‌ها در عصر معاصر کمک کند.

کلمات کلیدی