زبان و ادبیّات فارسی در انتقال تجربیات و دانش به نسل‌های آینده نقش مهمّی ایفا می‌کند؛ به‌همین‌دلیل سال‌هاست که در دانشگاه‌های ایران، رشتۀ تحصیلی زبان و ادبیّات فارسی در مقاطع کارشناسی، کارشناسی‌ارشد و دکتری ایجاد شده است. به‌نظر می‌رسد دانشجویان این رشته، به‌تدریج به دلایلی دچار کاهش نگرش و انگیزش مثبت می‌شوند و ممکن است نسبت به برخی دروس دچار طلاق عاطفی‌آموزشی و در طولانی‌مدّت فرسودگی تحصیلی شوند. بنابراین هدف از پژوهش کمّی-کاربردی حاضر، بررسی میزان طلاق عاطفی‌آموزشی در دانشجویان رشتة زبان و ادبیّات فارسی دانشگاه فردوسی مشهد می‌باشد. جامعة آماری پژوهش، تمامی دانشجویان این مقاطع بودند که 160 نفر کارشناسی، 98 نفر کارشناسی‌ارشد و 81 نفر دکتری به‌عنوان حجم نمونه شرکت کردند و پرسش‌نامة طلاق عاطفی‌آموزشی به شیوة نمونه‌گیری دردسترس در اختیار آنان قرار گرفت. نتایج نشان داد طلاق عاطفی‌آموزشی در دانشجویان مقطع کارشناسی از دانشجویان کارشناسی‌ارشد و دکتری بالاتر است و ابتلای دانشجویان کارشناسی به زیرسازه‌های آن از دانشجویان ارشد و دکتری بالاتر است. بنابراین مقطع کارشناسی در انگیزش تحصیلی دانشجویان این رشته برای ادامۀ تحصیل اهمّیّت زیادی دارد و برای کاهش میزان طلاق عاطفی‌آموزشی، توجّه به بازنگری سرفصل دروس، استفاده از شیوه‌های جدید تدریس و سایر راهکارهایی که به بهبود اشتغال دانشجویان در آینده کمک کند، ضروری است.

کلمات کلیدی