نگارش کتاب‌ها و مقاله‌های علمی از جمله راه‌های مؤثّر در انتقال دانش است. ازاین‌رو، دانشجویان باید در انتخاب سبک نگارش خود دقّت کنند تا بتوانند یادگیری موفقی در این مهارت داشته باشند. با توجّه به این‌که زبان ارتباط در محیط‌های دانشگاهی زبان نوشتار است، انتظار می‌رود دانشجویان تمایل زیادی نسبت به مهارت نگارش نشان دهند؛ با این حال، نگاه کوتاهی به چالش‌های پیشِ روی دانشجویان در این مهارت، تفاوت عمده‌ای را نشان می‌دهد. بنابراین، در پژوهش حاضر برای پرکردن شکاف موجود، به طراحی و اعتبارسنجی پرسشنامۀ تمایل به نگارش دانشگاهی پرداخته شده است. بدین‌منظور، ابتدا گویه‌ها در دو دستۀ اصلی تمایل به نگارش عمومی و تمایل به نگارش دانشگاهی طبقه‌بندی شدند، سپس براساس آن مقیاسی متشکل از 12 گویه طراحی شد و جهت اعتباریابی در اختیار 202 نفر از دانشجویان مقطع کارشناسی دانشگاه فردوسی مشهد قرار گرفت. پایایی پرسشنامۀ تمایل به نگارش دانشگاهی و زیرسازه‌های آن با آزمون آلفای کرونباخ بررسی شد که مطلوب بودند. روایی پرسشنامه نیز با استفاده از روش تحلیل عاملی تأییدی و آزمون تک عاملی هارمن سنجیده شد و بدون حذف گزینه‌ای، مورد تأیید قرار گرفت. برای بررسی میزان رضایت‌مندی دانشجویان از روش تدریس استاد و تأثیر آن بر تمایل به نگارش دانشگاهی، 4 سؤال کیفی از دانشجویان موردنظر پرسیده شد. طبقه‌بندی نظرات با نرم افزار مکس کیودا نشان داد بیش از 46/54 % از دانشجویان معتقدند که روش تدریس معمول و سنتی نمی‌تواند در میزان تمایل به نگارش دانشجویان اثرگذار باشد؛ بنابراین به‌نظر می‌رسد روش‌های نوین تدریس برای مهارت نگارش دانشگاهی باید مورد توجّه قرار گیرد.

Keywords