سفر در تصوف یکی از آداب سلوک است که همانند معنای لغوی سفر (نقاب از چهره برداشتن و روشن و واضح شدن) خلق و خوی سالک را آشکار می‌کند. سالک تا انتهای سلوک همواره در سفر است. از این جهت سفر معنای عامی دارد که همه مراحل وجود را از زمانی که انسان از عالم عدم به عالم وجود پا می‌گذارد تا قیامت، دربرمی‌گیرد. اما معنای خاص سفر در پرتو انسان‌شناسی عرفانی روشن می‌گردد: انسان از دو عنصر جسم و روح ترکیب یافته است، پس سفر او نیز شامل دو قسم جسمانی (سفر بالبدن) و روحانی یا باطنی (سفر بالقلب) است. در سفر جسمانی، سالک از مکانی به مکان دیگر عزیمت می‌کند و در سفر روحانی، باطن سالک از صفتی بد به صفتی نیک ارتقا می‌یابد.

کلمات کلیدی