یکی از اهداف آرمانی جمهوری اسلامی ایران، مقابله با فقر و نابرابری اقتصادی و اجتماعی در کشور می‌باشد. برای نیل بدین منظور، دولت ایران سیاست‌ها و برنامه‌ریزی‌هایی در قالب برنامه‌های توسعه اقتصادی اجتماعی به اجرا گذاشته است. ضرورت و ارزیابی میزان کامیابی دولت در برنامه‌های توسعه، هدف کار پژوهشی را توجیه می‌نماید. لذا، هدف پژوهش حاضر بررسی شاخص‌های فقر و نابرابری در برنامه‌های توسعه اقتصادی ایران با تاکید بر رهیافت رشد موافق فقرا می‌باشد. بر همین اساس، به منظور بررسی آثار رفاهی ناشی از تغییرات قیمت، ابتدا خط فقر و شاخص‌های فقر متناظر آن محاسبه می‌گردد. محاسبه خط فقر بر اساس روش‌های استانداردی که کم ترین میزان خطا با واقعیت را داشته باشند، از این منظر مهم می‌نماید. پس از محاسبه خط فقر و شاخص‌های متناظر آن در نقاط شهری و روستایی، با در نظر گرفتن مسیر رشد اقتصادی در طول برنامه اقتصادی، به بررسی رفاه ناشی از آن پرداخته خواهد شد. بر این اساس، مفهوم رشد موافق فقرا مورد آزمون قرار گرفت. نتایج مطالعه نشان داد که برنامه‌های توسعه اقتصادی، نتوانسته است شرایط را برای کاهش فقر فراهم آورد و فقر در نواحی شهری و روستایی و در بین زنان و مردان سرپرست خانوار افزایش یافته است.

کلمات کلیدی