هدف پژوهش حاضر بررسی اثربخشی درمان یکپارچه فراتشخیصی بارلو بر رفتارهای ‌خودجرحی و راهبردهای تنظیم شناختی هیجان در افراد دارای خودجرحی بدون قصد خودکشی‎ می‌‎باشد. روش پژوهش فعلی نیمه‌آزمایشی از نوع پیش‌آزمون-پس‌آزمون با گروه کنترل و پیگیری می‌باشد. جامعه آماری شامل کلیه افراد (خانم) 18 تا 27 سال بود که در سال 1403 به دلیل رفتار خودجرحی بدون قصد خودکشی به مراکز سلامت شهر مشهد مراجعه کردند. نمونه آماری شامل 30 شرکت کننده بود که با روش نمونه‎‌گیری داوطلبانه انتخاب و به شیوه تصادفی در دو گروه آزمایش و کنترل گمارده شدند. گروه آزمایش تحت 8 جلسه درمان یکپارچه فراتشخیصی فردی قرار گرفتند و گروه کنترل بعد از اتمام دوره پیگیری، درمان را دریافت نمودند. برای جمع آوری داده‌‎ها از پرسشنامه‎ اظهارات خودجرحی (ISAS)و تنظیم شناختی هیجان (CERQ-short) استفاده شد. داده‎ها با روش تحلیل‎واریانس با اندازه‎‎‌گیری مکرر در نرم افزار spss-26 تجزیه و تحلیل شدند. یافته‎‎‌ها نشان داد درمان یکپارچه فراتشخیصی فراوانی و شدت رفتار خودجرحی و همه راهبردهای ناسازگارانه تنظیم شناختی هیجان کاهش داد. همچنین این درمان سه راهبرد از راهبردهای سازگارانه تنظیم شناختی هیجان (پذیرش، تمرکز مجدد مثبت و بازارزیابی مثبت) را افزایش داد (P<0/05) و این یافته‎‌‎‎‎ها در پیگیری دو ماهه حفظ شدند.

کلمات کلیدی