درس فارسی یکی از درس‌های مهم در طول دوران تحصیل و همچنین عامل تقویت مهارت‌های زبانی و اجتماعی است که روش تدریس آن اهمیت بسیاری دارد. به‌نظر می‌رسد در فرآیند آموزش به‌تدریج، میزان علاقه و انگیزش دانش‌آموزان نسبت به درس فارسی کاهش می‌یابد؛ به‌گونه‌ای که رغبتی برای مشارکت و حضور در کلاس ندارند. از آن‌جایی‌که یکی از دلایل این امر می‌تواند به‌کارگیری روش‌های نامناسب تدریس باشد، هدف از پژوهش کیفی و کاربردی حاضر ارائة الگوی آموزش معکوس قلمرو‌های سه‌گانة درس فارسی دورة متوسطة دوم و بررسی میزان رضایت‌مندی دانش‌آموزان از این شیوه است. حجم نمونة این پژوهش 177 نفر از دانش‌آموزان دختر دورة متوسطة دوم در رشته‌های تحصیلی علوم انسانی، علوم تجربی و ریاضی-فیزیک در نیم‌سال اول تحصیلی 1404-1403 از سه دبیرستان در ناحیة پنج شهر مشهد بودند که به‌‌شیوة نمونه‌گیری در دسترس انتخاب شدند. به‌منظور سنجش میزان رضایت‌مندی دانش‌آموزان از روش تدریس سنتی، با استفاده از یک سؤال کیفی نظرسنجی شد؛ سپس شش مبحث برای تدریس به‌صورت معکوس، توسط سه معلم طراحی و اجرا شد و پس از آن، دربارة شیوة آموزش معکوس نیز از طریق همان سؤال نظرسنجی به‌عمل آمد. به‌طور کلی، نتایج پژوهش حاضر نشان داد که آموزش معکوس، با بهره‌گیری از ابزارهایی نظیر فیلم‌های آموزشی، فایل صوتی، پرده‌نگار و انیمیشن، ارائة محتوای آموزشی پیش از کلاس حضوری و ایجاد فرصت بیش‌تر برای پردازش مطالب، باعث ایجاد یک محیط کلاسی پویا و خلاقانه می‌شود که در نهایت، سطح رضایت‌مندی دانش‌آموزان از این رویکرد آموزشی را در مقایسه با روش‌های تدریس‌ سنتی افزایش می‌دهد. بنابراین، توصیه می‌شود معلمان برای بهبود شرایط کلاس‌های درس فارسی، از شیوه‌های آموزشی پویا، به‌ویژه شیوة آموزش معکوس استفاده کنند.

کلمات کلیدی